تاریخچه ساعت های هوشمند

 در واقع می توانیم نخستین ساعت های هوشمند را همان ساعت هایی دیجیتالی که در زمان کودکی به دور دست خود می بستیم در نظر بگیریم. همان ساعت های دیجیتالی که روی خیلی از آن ها ماشین حساب بود. و  های دیجیتالی ای بودند که می توانستید با آن بازی کنید. ولی احتمالا بتوانیم نخستین ساعت هوشمند به معنای واقعی را ساعت هوشمند سیکو بدانیم.

ساعت هوشمند در واقع یک کامپیوتر کوچک پوشیدنی است که به شکل ساعت طراحی شده است. در ساعت های هوشمند مدرن یک صفحه نمایش لمسی محلی برای کاربر روزانه فراهم می کنند ، در حالی که یک اپلیکیشن تلفن همراه ، مدیریت و دورسنجی را فراهم می کند (مانند نظارت بیوماتیک در طولانی مدت ). و این در حالی است که مدل های اولیه و قدیمی تر تنها توانایی انجام عملکردهای اصلی مانند محاسبات ، گفتن زمان دیجیتال ، ترجمه و بازی را داشتند. ساعت های هوشمند دهه 2010 شباهت بیشتری از لحاظ عملکرد به گوشی های هوشمند داشتند ، این تشابهات شامل اپلیکیشن های موبایل ، سیستم عامل موبایل ، بلوتوث و وایفای بودند. برخی از ساعت های هوشمند به عنوان پخش کننده های موسیقی پورتابل ، با رادیو FM و پخش فایل های صوتی و تصویری دیجیتال از طریق هدست بلوتوث ، عمل می کنند. و برخی مدلهای دیگر نیز مانند  تلفن های مچی (یا بالعکس) عمل می کنند و   دارای عملکرد تلفن همراه مانند برقراری تماس هستند.

در حالی که سخت افزار داخلی متفاوت است ، اکثر آنها دارای نمایشگر بصری الکترونیکی هستند ، یا دارای نور پس زمینه LCD یا OLED هستند. برخی از آنها از کاغذهای انتقال و یا الکترونیکی استفاده می کنند تا انرژی کمتری مصرف کنند.انرژی آنها به طور کلی توسط یک باتری لیتیوم یونی قابل شارژ تامین می شود.دستگاه های جانبی ممکن است شامل دوربین های دیجیتال ، دماسنج ، شتاب سنج ، گام شمار ، مانیتور ضربان قلب ، ارتفاع سنج ، فشارسنج ، قطب نما ، گیرنده GPS ، بلندگوهای کوچک و کارت های microSD باشد که توسط بسیاری از انواع دیگر رایانه ها به عنوان دستگاه های ذخیره سازی شناخته می شوند.